جايگاه محيط زيست در ادبيات معاصر فارسي

حضور طبيعت در ادبيات پيشينه اي بسيار طولاني دارد. پيشينه وصف و بازنمود طبيعت در ادبيات به ديرينگي خود ادبيات است. طبيعت همواره جايگاه خود را در ادبيات حفظ كرده است. در آغاز بسياري از قصايد پارسي وصف طبيعت را مي بينيم. در غزلها معشوق و بدن او بارها به گل و نرگس و نسرين تشبيه شده اند. نقش طبيعت در بدايع و مضمون پردازي هاي اشعار سبك هندي نيز بسيار پر رنگ است. ولي توجه آگاهانه و حساسيت به محيط زيست پيشينه اي چندان طولاني ندارد. امروزه طبيعت آشكارا جاي خود را در غالب نوشتارهاي نخبگان باز كرده است. بسيار ديده مي شود كه در مطالعات فرهنگي و هنري، شمار زيادي از مولفان بلند پايه به كشف رگه هاي محيط زيستي جامعه مي پردازند و در فضاي متافيزيك ادبيات، عناصر فيزيكي محيط زيست را كانون توجه خويش قرار مي دهند. مقاله حاضر به بررسي جايگاه محيط زيست در ادبيات فارسي مي پردازد.