ساختار شكني از تقابل هاي دوتايي در رمان چراغها را من خاموش مي كنم

جهان چراغها را من خاموش مي كنم بر منطق تقايل هاي دوتايي استوار است. اين تقابل ها مجموعه بزرگي از ويژگي ها را در بر مي گيرد كه شامل تفاوتهاي ظاهري شخصيت ها، خصوصيات اخلاقي آن ها و تضاد موقعيت ها ، مكان ها و مفاهيم مي شود. تقابل اصلي رمان ظاهرا ميان زن خوب و زن بد است، اما آن چه در متن به وضوح نمي توان ديد اين است كه تصوير همه زنهاي رمان نهايتا بر يكديگر منطبق و تبديل به يك تصوير واحد مي شود و تقابل آشكار بين زن خوب و زن بد جاي خود را به تقابل پنهان ميان مرد خوب و زن بد مي دهد. در اين تقابل دنياي مردها وجه برتر است. با وجود غيبت با حضور بسيار كمرنگ، دنياي مردها وجهي است كه تمامي ارزش ها را به خود اختصاص مي دهد. مردها نه تنها منشاء تغييرات مثبت در زنها، بلكه منبع دانش نيز هستند و شخصيت هاي زن كه در مقايسه اي پنهان با آنها قرار مي گيرند در جايگاه پايين تري قرار مي گيرند. متن تمامي كليشه هاي رايج تفكر جامعه مرد سالار در مورد زنان مانند حسادت، تنگ نظري، سطحي نگري و عدم توانايي در ايجاد رابطه دوستي واقعي را تكرار مي كند و به اين ترتيب اهميت وجه غايب اما برتر را ياد آوري مي كند. تفكر غالب در رمان تفكري است كه به مركزيت و سلسله مراتب باور دارد . با ساختار شكني از آن چه در رمان طبيعي و مسلم نشان داده مي شود مي توان ديد كه رمان اسير تفكر رايجي است كه جهان را دو قطبي مي بيند. زن را خارج از چارچوب تقابل مرد زن نمي بيند و براي او تعريفي جز در تضاد با مرد ندارد . به همين نسبت فقر را در تقابل با ثروت تعريف مي كند و چون اساس تفكرش بر سلسله مراتب است يك وجه از تقابلي را كه ايجاد كرده است از وجه ديگر برتر مي داند. در نتيجه رماني كه توسط يك نويسنده زن در مورد زندگي و تجربه هاي يك زن نوشته شده است محملي مي شود براي نشان دادن برتري مرد و عقل و دانشي كه در اين گونه تفكر با نام او پيوند خورده است.