باستان گرايي نحوي در شعر سياوش كسرايي

باستان گرايي (آركائيسم) يكي از شگردهاي آشنايي زدايي در نظريه فرماليست هاي روس است. در اين شيوه هنري، شاعر آگاهانه از كاربرد زيان هنجار مي گريزد و شيوه هاي نحوي و لغوي كهن زبان را در شعر خود به كار مي بندد. استفاده از ساخت هاي زباني گذشته به شعر، تشخص و صلابتي حماسي مي بخشد. اين پژوهش بر آن است تا باستان گرايي نحوي را در شعر سياوش كسرايي مورد بررسي قرار دهد. سياوش كسرايي متناسب با موضوع شعر خويش، خود آگاه و ناخودآگاه از واژگان و ساخت هاي نحوي باستان گرايانه بهره برده است. فعل هاي پيشوندي، حرف هاي اضافه، پيشوند و پسوندها، ادات تشبيه و قيدهاي گذشته به نحو بارزي در شعر وي مشهود است. اين پژوهش ميخواهد به اين پرسش ها پاسخ بدهد كه شاعر چه زماني، بيشتر ويژگي هاي نحوي كهن را به كار برده و تا چه اندازه در به كار گيري مناسب اين عناصر، موفق عمل كرده است؟ نتايج پژوهش حاضر كه مبتني بر مطالعه مجموعه اشعار سياوش كسرايي، گزينش شواهد شعري و تطبيق آنها با ويژگي هاي آركائيسم نحوي است، نشان مي دهد كه كسرايي در مجموعه "مهره سرخ" و آرش كمانگير" كه هر دو منظومه حماسي است از باستان گرايي نحوي بهره بيشتري برده است.