جلوه هاي كار كرد طبيعت در نمادهاي اجتماعي و عاشقانه فريدون مشيري

يكي از مؤثرترين ابزار تصوير آفريني ادبي كه با عارفانه سرايي به شعر فارسي معرفي شد و در اشعار معاصر نمود و كار كردي تازه و بارز يافت، نماد است. ظرفيت گسترده صورت نمادين براي پذيرفتن و القاي مفاهيم معقول و متعدد، آن را به يكي از مناسب ترين فرم ها براي بيان ذهنيات و دغدغه هاي شاعران معاصر بدل ساخته است. نقش طبيعت و عناصرش در انواع و دوره هاي گوناگون نمادسازي، همواره تعيين كننده و قابل بررسي بوده است. پديده هاي متنوع طبيعي، كاركردي بي نظير در ملموس ساختن عواطف و انديشه ها دارند. يكي از شاعران برجسته معاصر كه از اين قابليت بهره مند شده است، فريدون مشيري است. نمادپردازي با طبيعت، يكي از شگردهاي محتوايي بلاغي مشيري به شمار مي رود و تحليل شعر او از اين منظر، مي تواند گامي مهم باشد براي شناختن بيشتر جزئيات نگرش و نحوه استفاده او از اين شيوه فرمي. پركاربردترين پديده هاي طبيعي در نمادهاي شعر مشيري عبارتند از: مجموعه روييدني ها و گياهان، پرندگان و جانوران، اجرام آسماني و آب و وابسته هايش. مشيري بيشترين نمادهاي طبيعي را در زمينه معنايي اجتماعي - سياسي به كار مي گيرد. تعداد اندكي از اين نمادها نيز كار كرد عاشقانه مي يابند.