تحليلي انتقادي بر فضاهاي شاعرانه و مؤلفه هاي سازنده ي آنها در شعر موسوي گرمارودي (با تأكيد بر مجموعه ي «تا محراب آن دو ابرو»)

فضا از عوامل شكل دهنده ي شعر است و حال و هوايي ايجاد مي كند كه كليت شعر در آن جاي مي گيرد، جريان شعر را به پيش مي برد و مخاطب را درگير شعر مي كند. در برخي از دوره هاي شعر فارسي دگرگوني هاي زيادي در فضاي شعري ايجاد شده است؛ به گونه اي كه شعر در حال و هوا و فضايي متفاوت از دوران پيش از خود سير كرده است. در دهه هاي اخير وقوع انقلاب اسلامي و حوادث بعد از آن بخصوص جنگ تحميلي، تأثير عميقي بر شاعران انقلابي نهاد و فضاي شعر اين دوره را متفاوت ساخت. بررسي اين فضاهاي شعري و عوامل مؤثر بر ساخت آنها، خصوصا در شعر سيدعلي موسوي گرمارودي كه از شاعران بزرگ و مطرح انقلاب است، موجب تحليل بهتر و شناخت عميق تر ما از شعر اين دوره است. بر اساس يافته هاي اين مقاله، در مجموعه شعر «تا محراب آن دو ابرو»، عاطفه، توصيف، واژگان، تصوير، صفت، تصوير كانوني، روحيات شاعر، موسيقي، لحن، تلميحات، سادگي و بي پيرايگي و روايت مهم ترين مؤلفه هاي سازنده ي فضاي شعر موسوي گرمارودي بودند و فضاهاي شعري و حال و هواي حاكم بر سخن او را در اين مجموعه تشكيل مي دادند.