تحليل سبك شناسي آوايي در منظومه ي «ايرج و هوبره»

ويژگي هاي زباني در كنار دو سطح فكري و ادبي، نشان دهنده ي مختصات سبكي آثار ادبي است. ويژگي هاي زباني خود در سه سطح آوايي، لغوي و نحوي مورد بررسي قرار مي گيرد. سطح آوايي اثر در واقع همان سطح موسيقيايي است و پرداختن به موسيقي يك اثر، توجه به بديع لفظي و فنون بلاغت است. منظومه ي غنايي ايرج و هويره، سروده ي قاسم لارين است. اين منظومه را مي توان حماسه ي عشق و جنگ و آخرين منظومه ي كلاسيك فارسي دانست. اين پژوهش از روش توصيفي - تحليلي جهت بحث و بررسي استفاده نموده و كوشيده است تا سبك شناسي آوايي در «منظومه ي ايرج و هوبره» را با توجه به عوامل موسيقي آفرين مورد بررسي قرار دهد. يافته هاي پژوهش گوياي آن است كه در كنار موسيقي بيروني منظومه، واقع شدن قافيه از نوع سجع متوازي بيش از سجع مطرف در موسيقي كناري نمود داشته است. موسيقي دروني منظومه نيز، وابسته به آرايه هاي هم حروفي به ويژه صامت «ر»، هم صدايي در مصوت بلند «آه و جناس بوده است. افزوني بسامد تخفيف در هنجار گريزي آوايي نيز، بيانگر تأثير آن در هم سو شدن با وزن منظومه و رواني موسيقي اثر است.