شناسايي عوامل مؤثر بر جايگاه اجتماعي-اقتصادي زنان روستايي

ارتقاي حضور زنان درفعاليت هاي اجتماعي، اقتصادي و برنامه ريزي جهت گسترش مشاركت آنان، بويژه در زمينه هاي اقتصادي، شرطي لازم براي توسعه پايداراست. اين امر در نواحي روستايي كه زنان در آن از ديرباز و به طورسنتي دركارهاي اقتصادي خانواده مشاركت داشته اند، ازضرورت بيشتري برخورداراست، اما با وجود اينكه زنان روستايي علاوه برامورخانه داري، همسرداري وتربيت فرزندان دربسياري از فعاليت هاي اجتماعي و اقتصادي روستا نيزسهيم اند، از جايگاه و رتبه خاص اجتماعي و اقتصادي در جامعه ي روستايي برخوردار نيستند . اين مطالعه به روش توصيفي – تحليلي در جهت تحليل جايگاه اجتماعي – اقتصادي زنان روستايي صورت گرفته است. نمونه آماري اين تحقيق را تعداد 103 نفر از زنان روستاي كهريز شهرستان كرمانشاه با استفاده از جدول كرجسي و مورگان (1970) و با روش نمونه گيري ساده تصادفي تشكيل دادند (274=N). نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه 96/2 درصد زنان روستايي از موقعيت اجتماعي – اقتصادي پايين و متوسطي برخوردار بوده و تنها 3/9 درصد زنان روستايي مورد مطالعه از جايگاه اجتماعي- اقتصادي بالايي برخوردار هستند. همچنين متغيرهاي ميزان تحصيلات، تحرك اجتماعي و نگرش برابري جنسيتي داراي تأثير معناداري بر تعيين و ارتقاي پايگاه اجتماعي- اقتصادي زنان روستايي مي باشند. دستاوردهاي حاصل از اين پژوهش به برنامه ريزان توسعه روستايي كمك مي نمايد كه در برنامه هاي توسعه بيش از پيش به وضعيت و شكاف موجود بين زنان و مردان در روستا توجه كرده و با ارائه برنامه هايي در جهت رفع اين شكاف و بهبود جايگاه اجتماعي- اقتصادي زنان روستايي گامي مثبت و مؤثر بردارند.