نقش مدلول متعالي در تباين حوزه هاي نقد اخلاقي و نقد هرمنوتيك، بر محور داستان «شاهزاده و ياران او»، از كليله و دمنه

از قرن بيستم و با ورود ابزارهاي شناختي علوم انساني و حتي علوم حياتي به حيطه مطالعات ادبي، علاوه بر گسترش، تنوع فراواني در زواياي ممكن جهت بررسي متن به دست آمد. اين پديده از يكسو موجب افزايش امكانات تحقيق ادبي شد، اما از سوي ديگر، خود عاملي شد تا منتقد براي انتخاب شيوه بررسي دچار ترديد شود. نكته كليدي آن است كه هر نظريه و روش هاي مرتبط با آن، به مثابه كليدي عمل مي كند كه مناسب هر قفلي نيست. در اينجا محقق نيازمند نگرشي جامع نسبت به نظريات و شيوه هاي انتقادي است تا در مواجهه با متن بتواند مطالعات خود را از مسيرهاي كور نجات داده، مناسب ترين نظريه و شيوه عملي را برگزيند. در اين تحقيق تلاش خواهد شد تا ناسازگاري دو شيوه انتقادي اخلاق محور و هرمنوتيك را در بررسي متوني مانند «باب شاهزاده و ياران او» از كتاب كليله و دمنه نشان داده شود. در چنين متني، مدلول متعالي به وضوح بر خواننده آشكار و بر وي تأثير گذار است، حال آنكه مطالعات هرمنو منوتيك در پي اثبات عدم وجود معناي اوليه يا حداقل، امكان عبور از آن معنا براي متن ادبي است.