تعادل يا تقابل اخلاق و هنر در اشعار انوري

پايبندي به «اخلاق و بيان مسايل اخلاقي» از موضوعات مهم شاعران زبان فارسي به شمار مي آيد. اين كه شاعر يا نويسنده تا چه حد توانسته به اين تعهد پايبند باشد همواره مورد توجه بوده است . با توجه به آن كه انوري همواره ميان دو قطب وجوديش يعني «گرايش به نيكي» و «گرايش به ماديات» در كشاكش بوده است، و در دل حرص و طمع شعر مي سرود، عذاب جرجيس و رفتن به جهنم را بهتر از سوال كردن و ايستادن پيش مرد خسيس مي داند اما متاسفانه گرايش به ماديات بر جنبه نيكي شعرش چربيده است و هرگز نتوانست از زرق و برق دنيوي و گرايش هاي مادي چشم فرو بندد و شعر را در خدمت اخلاقيات به كار گيرد، او در عصر خويش به مقام و منزلت و شهرت نيز دست يافت؛ اما چون مانند سيف فرغاني ، ناصر خسرو و... دردش درد دين وملت نبود نام و آوازه اش همچون حبابي در گذر زمان از بين رفت؛ زيرا به مسئوليت خطيرش در قبال جامعه عمل نكرد. اين مقاله بر آن است كه تقابل اخلاق و هنر را در اشعار انوري مورد بررسي و تبيين قرار دهد.