چارچوبي براي ارزيابي اثرات گردشگري بر معيشت پايدار روستايي

گردشگري به‌ طور فزاينده اي با مسئله ي فقر و معيشت مردم دركشورهاي درحال‌توسعه داراي پيوند مستقيم بوده و به عنوان يك صنعت، رويكردي جديد جهت توسعه اقتصادي و اجتماعي و محيطي جوامع مي باشد. اين عامل در مناطق روستايي در ابعاد مختلف تاثيرگذار است. در بعد اقتصادي گامي در جهت كاهش فقر با توسعه مراكز اشتغال كوچك، افزايش و تغير شكل منابع در معرض خطر به سمت منابع پربازده و همراه با سودمندي و توزيع درامد بر مي دارد و در بعد اجتماعي نيز باعث كارافريني و جلوگيري از مهاجرت، ارتباطات بيشتر روستائيان با ساير جوامع و فرهنگ هاي متنوع و شناساندن هويت محلي و رفاه و نهايتا ايجاد توسعه پايدار روستايي مي گردد. چارچوب معيشت پايدار گردشگري محور، يكي از رويكردهاي تحليلي جديد در توسعه روستايي است كه براي بررسي كاهش فقر و بهبود درامد مردم محلي مورد توجه قرار گرفته است. دستيابي به چارچوبي براي ارزيابي اثرات مختلف گردشگري روستايي بر زندگي مردم يك ضرورت مسلم است لذا اين تحقيق درصدد تعين چارچوبي مناسب براي ارزيابي اثرات گردشگري در معيشت پايدار مي باشد. روش گرداوري اطلاعات اين تحقيق عمدتا كتابخانه اي و اسنادي بوده و يافته هاي اين تحقيق نشان مي دهد كه گردشگري در ابعاد مختلف كم و بيش مي تواند نقش موثري در معيشت پايدار روستائيان ايفا كند و از جمله مهمترين ان ابعاد مختلف سرمايه ها شامل اقتصادي، انساني، طبيعي و نهادي مي باشد. اين سرمايه ها تحت تاثير عوامل مختلف بوده و اسيب هايي را به همراه داشته و در نهايت به نتايج معيشتي خواهند انجاميد.