شخصيت پردازي رمان پسامدرن؛ مطالعه ي موردي: فرانكولا، كتاب اعتياد و من كاتالان نيستم

در داستان هاي رئاليستي شخصيت ها به گونه اي ساخته و پرداخته مي شوند كه واقعي جلوه كنند و خواننده بتواند با آنها همذات پنداري كند، اما در داستان هاي پسامدرن هر آنچه وجه بازنمايي واقعيت را كمرنگ كند، برجسته مي شود. بنابراين، شخصيت ها ويژگي هايي دارند كه آنها را از شخصيت هاي داستان هاي رئاليستي متمايز مي كند. اين مقاله بر آن است تا شگردهايي را كه نويسنده ي پسامدرن با استفاده از آنها شخصيت هايش را خلق مي كند، در سه رمان (فرانكولا، كتاب اعتياد و من كاتالان نيستم) بررسي و مشخص كند كه نويسندگان اين داستان ها از خلق اين شخصيت ها چه اهدافي را دنبال مي كنند؟ بررسي ها نشان مي دهد اين نويسندگان با خلق شخصيت هاي مجازي، ختثي، التقاطي، سرگردان ميان خيال و واقعيت و روان گسيخته مي كوشند رابطه ي ميان داستان و واقعيت را به چالش بكشند تا شوق خواننده را براي ارجاع داستان به واقعيت و همذات پنداري با شخصيت هاي داستان از بين ببرند. از سوي ديگر، هويت هاي چندگانه، سال و ناپايدار اين شخصيت ها جلوه اي از هويت انسان در دوران پسامدرن است و از جنس واژه بودن اين شخصيت ها رابطه ي ميان زبان و واقعيت را به چالش مي كشد و بر عدم قطعيت جايگاه هستي شناختي شان تأكيد مي ورزد.