بررسي آراء مولوي و كارلوس كاستاندا در زمينه فلسفه خلقت موجودات زنده: تحليل انتقادي شيوه هاي استدلال

مقاله حاضر مي كوشد تا با تحليل آراء مولانا درباره چرايي حيات و مرگ موجودات زنده در مثنوي معنوي و مقايسه آن با آموزه هاي موجود در آثار كارلوس كاستاندا، كارآموز مكتب شمنهاي مكزيك، قدرت اقناع كنندگي آراء معرفت شناختي در آثار اين دو سالك راز آشنا را از منظر شيوه استدلال و تأثير آن بر پذيرش نظري اين آراء بررسي كند. شيوه هاي استدلال در هر كدام از ديدگاه هاي فوق مبتني بر رويكرد معرفت شناختي آنها بوده و قدرت آنها در باورپذير كردن اين آراء و اقناع مخاطب نيز مسبوق به همان اصول معرفت شناختي است. استدلال هاي مولوي در اين زمينه تكيه بر تأويل و تفسير متون داشته و از اين رو دريافت هاي دست دوم محسوب مي شوند؛ حال آنكه استدلال هاي موجود در آثار كاستاندا بر اساس نوعي دريافت شهودي مستقيم است كه آن را «ديدن» مي نامد. تحليل ها نشان مي دهد كه قدرت اقناع كنندگي استدلال هاي هستي شناختي در آثار كاستاندا از لحاظ نظري بسيار قوي تر و باورپذيرتر از مولوي مي باشد؛ با اين حال نوعي شباهت در نتيجه گيري درباره فلسفه خلقت انسان در آراء آنها مشاهده مي شود.