بررسي اثربخشي زوج درماني كوتاه مدت به شيوه خودتنظيمي بر مهارت مقابله اي مسئله مدار در جمعيت زنان تحت خشونت خانگي همسر منطقه 51 شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي زوج درماني كوتاه مدت به شيوه خودتنظيمي بر مهارت مقابله اي مسئله مدار در جمعيت زنان تحت خشونت خانگي همسر منطقه 15 شهر تهران انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي و از طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بهره گرفته شده است. جامعه ي آماري اين پژوهش، كليه زنان تحت خشونت خانگي همسر در منطقه ي 15 شهر تهران بودند. 30 زن صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم و در هر دو گروه 15 زن جايگزين شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه مهارت هاي مقابله اي لازاروس و فولكمن استفاده گرديد كه به عنوان پيش آزمون توسط دوگروه تكميل گرديد. سپس افراد گروه آزمايش به مدت 8 جلسه مداخله ي زوج درماني كوتاه مدت خود تنظيمي را آموزش ديدند. اما براي افراد گروه كنترل مداخله اي ارائه نگرديد. پس از خاتمه ي درمان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. داده ها با بهره گيري روش هاي آمار توصيفي و تحليل كواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها بيانگر اين بود كه زوج درماني كوتاه مدت به شيوه ي خود تنظيمي باعث افزايش ميانگين مهارت مقابله اي مسئله مدار در زنان تحت خشونت خانگي همسر مي شود.