تحليل نمادينگي عناصر آب و آتش در شاهنامه و مهابهارات

مردمان باستان، جهان را دستكار يا زاده ي خدايان مي دانستند، براي طبيعت و نيروهاي نهفته در آن قداست خاصي قايل مي شدند و حتي براي هريك از اين عناصر، خدايي جداگانه در نظر مي گرفتند. احترام به آب و آتش حكايت از پيوند طبيعت با زندگي بشر دارد. از سوي ديگر غير قابل كنترل بودن اين قواي طبيعي، بشر را به دعا و اظهار عجز در برابر آنان وا داشته و قدرت فوق العاده ي اين عناصر، مقامي خداگونه به آنان بخشيده است. از آن جايي كه روايت هاي اسطوره اي ايران و ساير اقوام از جمله هند به يكديگر شباهت دارند و اسطوره ها؛ نمايشگر انديشه هاي اقوام گوناگون هستند، حماسه ها نيز از جهت ارتباط با اسطوره، بهترين منبع براي آگاهي از چند و چون تفكر اوليه و جهان بيني و آمال مردمان به شمار مي آيند. لذا در اين پژوهش كوشيده شده است، به عناصر آب و آتش در شاهنامه ي فردوسي و حماسه ي ملي هندوان، مهابهارات پرداخته شود و از رهگذر بررسي تطبيقي، همانندي هاي فكري اين اقوام را در گذشته تبيين گردد.