مقايسه عملكرد لرزه اي پل بتني داراي جداگر لرزه اي خطي و غيرخطي

اهميت پل ها در شريان حياتي، و از سويي آسيب هايي كه در زلزله هاي اخير ديده اند، محققين را به استفاده از تكنولوژي هاي نوين در طراحي و بهسازي پل ها واداشته است. زيرسازه پل ها عمده توجه طراحي لرزه اي را به خود معطوف كرده است. رايج ترين نوع اتصال روسازه به زيرسازه در پل هاي كشور، تكيه گاه نئوپرن مي باشد. نئوپرن ها توانايي اتلاف انرژي از طريق ورود به ناحيه غير خطي را ندارند. لذا اتلاف انرژي، از طريق ايجاد مفاصل پلاستيك در انتهاي ستونها رخ مي دهد، كه منجر به خراپي زيرسازه مي گردد. از سوي ديگر تكيه گاه هاي جداگر لرزه اي، جداگر لرزه اي، مي تواند با ورود به ناحيه غير خطي، انرژي را مستهلك كند. لذا آسيب زير سازه كاهش مي يابد. در اين مقاله اثر استفاده از جداگر لرزه اي لاستيكي مربي به جاي نئوپرن در عملكرد لرزه اي زير سازه يك پل بتني بررسي شده است. بدين منظور به مدلسازي يك پل بتني با تكيه گاه نئوپرن و نيز جداگر لرزهاي لاستيكي - سربي در نرم افزار اجزا محدود SAP2000 پرداخته شده، و تحليل ديناميكي غير خطي افزايشي انجام شده است. در آخر نمودارهاي IDA و منحني هاي شكست زيرسازه ارائه شده اند. نتايج اعتبار سنجي نشان داد كه مدلسازي به درستي انجام شده است و همچنين نتايج نشان دهنده كاهش تغيير مكان زير سازه، احتمال خرابي زير سازه و برش پايه هنگام استفاده از جداگر لرزه اي است.