نظريات و تجارب ايران و جهان توسعه پايدار شهري

پديد آمدن انقلاب صنعتي ، بهبود وضعيت اقتصادي و رفاهي مردم، تكيه بر اتومبيل و پيشرفتهاي حمل و نقل از دلايل رشد پي سليقه جمعيت شهرها بعد از جنگ جهاني دوم بوده است. در حال حاضر يكي از مشكلات اكثر شهرهاي كشور، رشد شهرنشيني و به تبع آن گسترش شهر پر اراضي پيراشهري است كه پيامدهايي چون حاشيه نشيني، از بين رفتن اراضي كشاورزي، افزايش بي رويه جمعيت شهرنشين، عدم پاسخگويي برخي از خدمات و كاربري ها در شهر ، توريع نامتناسب و ناسازگار كاربري ها، گسستگي بافت فيزيكي شهر ، مسائل زيست محيطي نابساماني هاي سيماي شهر و ... بوده است و تنها را برون رفت از اين چالشها، استفاده از اصول توسعه پايدار شهري به عنوان اساسي ترين و حياتي ترين رويكرد پيش روي برنامه ريزان و طراحان شهري مي باشد. بحث توسعه پايدار و توجه جدي به مسائل زيست محيطي در سال 1972 در استكهلم سوئد شروع شد . شهر پايدار يك جانشين معقول براي شهرسازي مخرب قرن 20 است و در آن پايداري زيست محيطي (با هدف قرار دادن تعادل اكولوژيك) در كنار پايداري اجتماعي (با هدف برقراري عدالت اجتماعي) و پايداري اقتصادي (با هدف فراهم سازي زمينه اي براي بقاي اقتصادي) وجود دارد . مقاله حاضر سعي دارد با روش توصيفي-تبييني كه جمع آوري داده | ها و اطلاعات لازم به شيوه ي كتابخانه اي صورت گرفته است به بررسي نظريات و تجارب داخلي و خارجي توسعه پايدار شهري كه به عنوان مهمترين رهيافت اصلاح نظام برنامه ريزي مي باشد پپردازد. مطالعه تجارب خارجي نشان ميدهد به مفهوم توسعه پايدار توجه ويژه اي شده است و يك نوع همكاري بين حكومت محلي و جامعه مدني براي رسيدن به پايداري شهري ديده ميشود و آنقدر اين همكاري و پيوند محكم است كه باعث اجرايي شدن طرحهاشده است . با مطالعه تجارب ايراني در مي يابيم كه بحث توسعه پايدار شهري بيشتر در چارچوب طرحهاي شهري مانند طرح شهر سبز ، طرح شهر سالم صورت ميگيرد