بررسي توپولوژي هاي مختلف سيستم هاي DG جهت تزريق بهينه توان و افزايش راندمان شبكه در روستاهاي صعب العبور دور از شبكه

امروزه روستاها نقش بسزايي در توليد و توسعه اقتصادي كشورها دارند از اينرو توسعه روستائي به مثابه راهبردي با اهميت براي تامين نيازهاي اساسي و توزيع بهينه منافع ناشي از توسعه ملي تلقي شده است . يكي از فاكتورهاي بسيار مهم در توسعه روستايي و ب ويژه روستاهايي كه در مناطق صعب العبور قرار دارند، بحث انرژي است. روستاهاي صعب العبور به جهت قرار گرفتن در نواحي و شرايط خاص جغرافيايي عموما از شبكه ها و خطوط انتقال انرژي دور هستند. در اين راستا، استفاده از توليدات پراكنده براي توليد انرژي و رفع نياز ساكنان اين روستاها اجتناب ناپذير مي باشد و توجه به نحوه بهره گيري از اين منابع و توپولوژي تزريق توان آن ها به شبكه امري ضروريست چه آن كه همبندي هاي مختلف به لحاظ راندمان تفاوت هايي اساسي با يكديگر دارند. بر اين اساس در اين تحقيق به بررسي انواع توپولوژي هاي اتصال توليدات پراكنده تركيبي با در نظر گرفتن عامل بازده كل سيستم با استفاده از روش محاسباتي و سيمولينك خواهيم پرداخت.