تصفيه زيستي پساب هاي صنعتي حاوي فلزات سنگين با كاربرد گياه پالايي

اصطلاح توسعه پايدار اولين بار توسط كميسيون جهاني محيط زيست و توسعه به عنوان توسعه اي كه نيازهاي نسل فعلي را بدون ايجاد اشكال در توانايي نسلهاي آينده در برآوردن احتياجات خود تأمين مي كند، مطرح شد. در زمينه توسعه پايدار دو موضوع اساسي وجود دارد، مردم و اكوسيستم. انسان نيز به عنوان يكي از محورهاي اساسي توسعه پايدار مطرح است. موضوع مهم ديگر در زمينه ي توسعه پايدار، مربوط به مسائل زيست محيطي مي باشد، كه در اين راستا بايد ساختار ، كاركرد و تنوع سيستم هاي طبيعي جهان كه انسان به آن وابسته است، حفظ شود. براي رسيدن به توسعه ي پايدار بايد اهداف اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي با هم تلفيق شوند. يكي از موارد مهم مد نظر قرار دادن ملاحظات زيست محيطي است. يكي از مسائل و مشكلات زيست محيطي اي كه امروزه در تمام دنيا و بويژه در ايران مطرح است بحث دفع فاضلاب مي باشد. ورود اين فاضلاب ها، خصوصا فاضلاب هايي كه حاوي فلزات سنگين و خطرناك هستند، به محيط (آب و خاك) مشكلات زيست محيطي فراواني را بوجود آورده است. گياه پالايي به عنوان يك روش حافظ و دوستدار محيط زيست، يكي از راهكارهاي تصفيه و بويژه حذف فلزات سنگين مي باشد و همچنين يكي از راهكارهاي مورد نظردر زمينه ي حفظ و بهبود كاركرد اكوسيستم ها و تنوع زيستي مي باشد و مي توان از آن به عنوان روشي كه در راستاي اهداف توسعه ي پايدار گام بر مي دارد، نام برد. در اين مقاله با معرفي روش هاي گوناگون گياه پالايي و ارايه دلايلي مبني بر همگام بودن اين روش با توسعه پايدار به اثرات آن بر حذف فلزات سنگين با مرور سوابق مطالعاتي در ايران و جهان مي پردازيم.