بررسي تاثير بكارگيري دو روش همسان گرد و ناهمسان گرد درمسيريابي خطوط لوله انتقال گاز

مديران در صنايع امروزي نه تنها ملزم به طراحي مسيرهاي ممكن، بلكه طراحي مسير بهينه هستند. يافتن مسير بهينه يكي از كاربردي ترين قابليت هاي سيستم هاي اطلاعات مكاني است. به طور كلي مسيريابي در سطوح رستري با داشتن مبدأ و مقصد و تشكيل سطح هزينه تجمعي با استفاده از سطح هزينه كه تلفيق معيارهاي مؤثر در طراحي مسير است، صورت مي گيرد. سطح هزينه تجمعي را ميتوان با دو روش همسان گرد و ناهمسان گرد ايجاد نمود. تاكنون در بسياري از مسيريابي ها تنها روش همسان گرد و در بازه ارزش گذاري متداول رسترسازي ( 1 - 10) مورد بررسي قرار گرفته است. در اين تحقيق با در نظر گرفتن سلسله مراتب معيارهاي مؤثر در مسيريابي خطوط لوله انتقال گاز (12 اينچ قزوين - رازميان و 10 اينچ رازميان-معلم كلايه)، تاثير شيوه هاي مختلف تشكيل سطح هزينه تجمعي و بازدهاي ارزشگذاري متفاوت در نتيجه مسيرهاي توليد شده، موردبررسي قرار گرفت. ارزيابي هاي انجام شده حاكي از برتري نسبي روش همسانگرد در بازه ارزشگذاري 100-1 نسبت به ساير روش ها بوده است.