نگاهي به استعارة مفهومي زندگي در اشعار نيما يوشيج

استعاره با جايگاه مستقل و برجستة خود همواره به عنوان يكي از عناصر مهم و تأثيرگذار در بررسي آثار شاعران مورد توجّه اديبان و منتقدان بوده ستحليل مي شد؛ اما در دورة معاصر زبان شناسي شناختي به عنوان مكتبي نو در قالب استعارة مفهومي ديدگاه جديدي نسبت به استعاره ايجاد كرده است. اين مكتب استعاره را به صورت موضوعي، در حافظة معنايي تحليل مي كند. يعني واژه هاي استعاري بازيافت اطّلاعات حافظة دراز مدّت است كه تداعي مي گردند. اين نظام هر بيان و مفهومي انتزاعي را كه با مفاهيم ملموس تر بيان مي شود، كاربرد استعاري مي داند. بنابراين اين ديدگاه در مسير متفاوتي نسبت به ديدگاه سنّتي حركت مي كند و حتّي آن را در معرض نقد قرار مي دهد. نيما يوشيج به عنوان مبدع شعر نو موجب تغيير و نوآوري در شعر فارسي شد. اين تغيير و نوآوري در ساخت و ساز شعر از جمله استعاره نيز مشهود است كه بسياري از آن ها را مي توان تنها زاييدة ذهن و زبان او دانست. از جملة مفاهيم انتزاعي كه در اشعار او به صورت استعاري به تصوير كشيده شده است، مفهوم زندگي است كه قابليّت بررسي بر اساس ديدگاه زبان شناسان شناختي در قالب استعارة مفهومي را دارد. در اين پژوهش ما برآنيم كه با شرح و توضيح استعارة مفهومي و ارائة نمونه هايي از اشعار نيما به مفاهيم استعارة زندگي در شعر او بپردازيم و از زاويه اي ديگر نظاره گر نوآوري اين شاعر در عرصة شعر باشيم. روش ما در اين پژوهش توصيفي- تحليلي و برپاية مطالعات كتابخانه اي است.