بررسي بعد حسي ادراكي از گفتمان شوشيِ گرمس در پيكر فرهاد معروفي

ادبيات داستاني به عنوان نمونۀ مناسب براي بررسي‌هاي گفتماني مي‌تواند بستر مطلوبي براي درك نشانه‌ - معناشناسي در پهنۀ روايت‌هايي باشد كه خارج از ژانرهاي ادبي و متكي بر زيبايي‌شناسي گام نويني در گسترۀ ادبيات داستاني برداشته‌است، پراپ گسترۀ مطالعات وسيعي را با انتشاركتاب «ريخت‌شناسي حكايت» در زمينۀ روايت رواج داد و گرمَس به تكميل نظريۀ وي پرداخت و الگويي منسجم براي مطالعۀ روايت ارائه كرد و آن را نشانه- معناشناسي نوين ناميد كه بر اين اساس، شناخت متون ادبي ديگر مبتني بر تحليل متوازن و شناخت فرستنده و گيرنده نيست، بلكه مهم شناخت عناصر توليد متن از انتقال تا دريافت است كه شامل عناصر كنشي و شَوِشي است. عباس معروفي پيكر فرهاد را در آغاز با نام «نيمۀ تاريك» در سال‌هاي 72- 73 نگارش كرده كه نِيمۀ تاريك و پنهان بوف كور است. اين داستان‌ با پيدايش شرايط حاكم بر جريان سيال ذهن و تحول معنا به معنايي مطلوب‌تر توسط يك شوش اصلي در هستۀ فرآيند روايي، موقعيت‌هاي شوشي ايجاد و نظام‌ گفتمانِ شوشي گرمس را در خود جاي دهد. در اين پژوهش برآنيم تا بر اساس مطالعات كتابخانه‌اي و با رويكردي توصيفي- تحليلي به اين پرسش پاسخ دهيم كه؛ كدام كاركردهاي بعد حسي ادراكي سبب ايجاد گفتمان شوشي شده است و با بهره‌مندي از مضمون اين روايت به استخراج شوش‌هايي كه سبب تغيير وضعيت شده‌اند بپردازيم.