بررسي ساختار غنايي زبان خواجوي كرماني

خواجوي كرماني از شاعران بزرگ نيمۀ اول قرن هشتم است. او از شعراي توانمندي است كه شناخت زبان شعرش ياريگر شناخت هر چه بيشتر شعر زمان او است. او شاعري است كه علت اساسي ظهور حافظ را نويد مي دهد و تبيين مي كند. شعر خواجوي كرماني، شعري است كه سرشار از انديشه هاي عرفاني است ولي زبان او به زبان غنايي نزديك تر است، به همين دليل شناخت زبان اين شاعر و مؤلفه هايي كه عامل اصلي غناي زبان اوست، ضروري به نظر مي رسد. اين پژوهش با تمركز بر زبان خواجو در پي دست يابي به ساختار و مؤلفه هاي غنايي زبان اوست. در اين پژوهش مشخص گرديد كه غزل هاي خواجو اغلب داراي ساختاري روايي است گرچه به روايت كامل نمي رسد ولي بيان احساسات و عواطف او در شعرش به گونه اي است كه گويي خواجو به روايتي دلنشين از عواطف خود پرداخته و به نوعي براي مخاطب خود درددل مي كند. ساختار نيمه‌روايتي شعر او اغلب با تمهيداتي از جانب شاعر مطرح شده اند كه در برخي آن ها وضعيت اوليه‌اي كه اغلب توصيفي است با بيان پرسشي مطرح مي شود و ذهن مخاطب را براي همراهي با دردهاي خود همراه مي كند.