جلوه هاي غنايي منظومه‌ي ويس و رامين

پيدا كردن علل برون متني بر عاشقانه ها بسيارصعب و گاه ناممكن است، چرا كه انگيزه سرودن چنين اشعاري انفسي است تا آفاقي. هگل نيز شعر تغزلي را بر بنياد "ذهنيت"و "فرديت" استوار مي داند. بسياري از نظريه پردازان ويژگي هاي موجود در آثار غنايي را يك حالت ذهني مي شمارند. رنه ولك نيز معتقد است كه بايد تلاش براي تبيين ماهيت آثار غنايي را رها كرد؛ زيرا در اين صورت فقط مي توان ويژگي هاي عامي براي آن شمرد. تلاش ما در اين مقال بر آنست كه حتي اندكي به معيارهاي لازم براي تشكيل منظومه غنايي ويس و رامين پرداخته شود. هرگاه از منظومه هاي غنايي به عنوان يكي از جلوه هاي ادب غنايي سخن به ميان مي آيد، تنها به موضوع منظومه ها يعني "عشق" اكتفا مي شود. ولي در كنار اين هيجان عاطفي، مواردي مانند وجود توصيفات عاشقانه در سراپانامه ها، سرودهاي رامين و ده نامه ها، وصف احساس و عاطفه، جهان نگري عميق عاطفي، خطاب و كارد زبان به اين منظومه رنگ غنايي مي بخشد. پژوهش حاضر به شيوه تحليلي- توصيفي تهيه شده است.