درونمايه‌هاي اشعار ناصر يزدي

محمدحسين ناصر ترك (1270-1356) مشهور به «ناصر يزدي» و متخلص به «ناصر» از شاعران معاصر خطه كويري يزد است. وي در خانواده اي اصيل و دين دار در يزد متولد مي شود و به تحصيل علوم مي پردازد. اشعار ناصر به دو دسته تقسيم مي شود: اشعاري كه در ديوان ناصر به چاپ رسيده است و ديگر اشعار پراكنده اي كه در شماره هاي مختلف روزنامه ناصر، جُنگ ها و كتاب هاي يزدشناسي جمع آوري شده است. درون مايه هاي اشعار ناصر همچون شاعران سبك عراقي بيشتر عشق است ولي شامل همه موضوعات نمي شود بلكه در اشعار او جنبه هاي عارفانه نيز ديده مي شود؛ ناصر به اصطلاحات عرفاني چون وجد، معرفت، فقر و فنا آشناست و در اشعار خود از آنها بهره مي برد. آفاق انديشه هاي عرفاني ناصر به حافظ برمي گردد وي همچون حافظ از زاهدان ريايي بيزاري مي جويد. همچنين به مناسبت هاي مختلف چون جنگ كره، يورش متفقين و آزادسازي آذربايجان و براي شخصيت هاي اجتماعي و سياسي چون دكتر مصدق، فرخي يزدي و احمدشاه شعر سروده است. در اشعار او بارقه هايي از عشق به ائمه اطهار (ع) نيز ديده مي شود. در لابه لاي اشعار ناصر تصاويري از يزد در دوران شاعر نيز به دست مي آيد؛ در اين پژوهش برآنيم با بررسي درون مايه هاي اشعار ناصر يزدي به آفاق تفكر او در حوزه هاي مختلف شعري دست يابيم.