بررسي وضعيت مكانيزاسيون كاشت گندم در يك واحد مكانيزه استان خوزستان

امروزه با افزايش جمعيت جهان، نياز به تأمين مواد غذايي نيز افزايش يافته است. دركشورهاي در حال توسعه نظام خرده مالكي بخش اعظمي از توليد را در اختيار دارد؛ اين در حالي است كه با شدت يافتن بحران غذا نياز به يكپارچه سازي اراضي و استفاده بهينه از منابع و امكانات موجود براي افزايش توليد احساس مي گردد. در ايران تلاش شده تا اين ضرورت در واحد هاي مكانيزه (كشت و صنعت ها) مورد توجه قرار گيرد. شناخت وضعيت مكانيزاسيون كشاورزي يكي از اين واحدهاي مكانيزه و تأثير آن بر عوامل فني، اقتصادي و اجتماعي مكانيزاسيون كشاورزي منطقه هدف اصلي اين پژوهش بوده است. داده ها و اطلاعات به كار رفته در تحقيق حاضر، ازگزارش ساليانه حسابداري صنعتي اين واحد مكانيزه در استان خوزستان در كشت گندم سال زراعي88-87 بدست آمده است. وضعيت مكانيزاسيون واحد مورد نظر از دو جنبه مختلف بررسي شد كه عبارت بودند از الف) جنبه اقتصادي: كه با برآورد درآمد خالص حاصل از فروش گندم و مقايسه آن با سيستم واگذاري زمين به بخش خصوصي انجامگرفت، و ب) جنبه توليدي: كه با مقايسه ميزان سود سرمايه گذاري در بخش توليد ( 61 درصد) و سود سيستم بانكي كشور ( 14 و 16 درصد) بدست آمد. نتايج نشان داد كه از جنبه اقتصادي درآمد در واگذاري زمين به بخش خصوصي بالاتر است و از جنبه توليدي سرمايه گذاري در بخش توليد بسيار مناسب و با صرفه تر مي باشد. با ابقاي مديريت توليد در دست خود شركت و ورود بخش خصوصي در راستاي اعمال سياست هاي مديريت، واحدمكانيزه مي تواند نقش مؤثرتري در تحقق اهداف كلان كشور داشته باشد