اثر روش هاي خاك ورزي حفاظتي و مرسوم بر عملكرد و اجزاي عملكرد گندم در منطقه جيرفت و كهنوج

به منظور بررسي اثر روشهاي خاك ورزي حفاظتي و مرسوم بر عملكرد و اجزاي عملكرد گندم در منطقه جيرفت و كهنوج، پژوهشي در سال زراعي 89-88 در اراضي گندم منطقه اجرا شد. در اين تحقيق دو روش خاك ورزي مرسوم و حفاظتي به روش آماري t تست مورد مقايسه قرار گرفتند. روش مرسوم آماده سازي زمين شامل يك بار شخم زدن با گاوآهن برگرداندار، دوبار ديسك، ماله و مرزبندي مزرعه بود. روش خاك ورزي حفاظتي نيز شامل استفاده از دستگاه چيزل پكر داراي 9 شاخه در دورديف، 4 تايي در جلو و 5 تايي در عقب، با عرض كار 2/25 متر منضم به يك غلتك، يك بار ديسك زدن و مرزبندي بود. داده برداري مربوط به اين تحقيق در مزرعه اي با بافت لوم رسي صورت گرفت. صفات زير در اين تحقيق اندازه گيري شدند: درصد برگردان بقاياي گياهي، مقدار سوخت مصرف شده در عمليات خاك ورزي، هزينه ي سيستم، رطوبت خاك در سطح 5-0 و 15-10 سانتيمتر زمان انجام عمليات، تعداد بوته در متر مربع، تعداد پنجه در بوته، تعداد سنبله در متر مربع، تعداد دانه در سنبله، عملكرد و وزن هزار دانه. نتايج بدست آمده نشان داد كه مصرف سوخت در روش خاك ورزي حفاظتي نسبت به روش مرسوم حدود 17 ليتر در هكتار كاهش داشته است. ميزان رطوبت سطح خاك بلافاصله بعد از كشت در روش خاك ورزيحفاظتي بيشتر از خاك ورزي رايج بود. مقايسه هزينه هاي تقريبي انجام عمليات نشان داد خاك ورزي حفاظتي كم هزينه تر است. تعداد بوته در واحد سطح در خاك ورزي حفاظتي از روش خاك ورزي مرسوم كمتر بود . افزايش تعداد دانه در هر سنبله و كاهش وزن هزاردانه در روش خاك ورزي حفاظتي از يكطرف و از طرف ديگر افزايش وزن هزار دانه در روش خاك ورزي مرسوم باعث شده تا ميزان عملكرد دانه در هر دو روش تقريبا يكسان باشد