نقد شعر سنتي فارسي در طليعه داستان معاصر با توجه به آثار طالبوف، كرماني، مراغه اي،آخوندزاده، صادقي

در ادوار مختلفي كه زبان و ادبيات فارسي در آن رايج بوده همواره شعر، گامي از نثر پيش تر و از جايگاهي والاتر و الوهي تر برخوردار بوده است؛ اما با رسيدن به دوران معاصر و طلوع طليعه هاي ادبيات نوين، نثر از شعر پيشي مي گيرد و پيش از شعر به آستانه هاي ادبيات مدرن جهان نزديك مي گردد. نويسندگان اين دوره كه علاوه بر روشنفكري، وطن دوستي و آزادگي را لازمه زندگي جديد مي دانستند، توانستند با آگاهي و هوشياري اي كه تا پيش از آن كمتر ديده شده بود، آموخته ها و دريافت هاي خود را در قالب نثري ساده در دسترس هم وطنان خود بگذارند و در جهت روشن شدن فكر آنان بكوشند. اين نويسندگان، داستان را مناسب ترين بستر را براي القاي اين آگاهي به مردم يافتند؛ اگرچه داستان هاي آنها نسبت به موازين داستان نويسي مدرن، بسيار ابتدايي هستند، اهميت آنها در بازتابي است كه از اوضاع و احوال جامعه ارائه مي دهند. در تعدادي از اين آثار، بدون ارائه نقد فني، پايبندي به شعر سنتي به مثابه نشانه اي از عدم درك شرايط معاصر و صداقت و صراحت انساني دارد. در اين تحقيق مواردي كه در كتب اوليه داستان معاصر مشاهده گرديده آورده شده است.