معماري همساز و همگام با طبيعت

انسان در طول تاريخ سعي در شناسايي و ارزيابي محيط خود داشته است. و براساس همين معيار تلاش نمودهبه نحوي با دنياي طبيعي و محيط خود ارتباط صحيح و مناسبي پيدا كند. اما به راستي محيط و دنياي طبيعيچيست و رابطه آن با انسان چگونه است؟ آيا انسان ماهيتي جداگانه از دنياي اطراف محيط است. محيط همهچيز است. كه طبيعت، فرهنگ و انسانها كه در سامانهاي با ارتباطات متداخل قرار گرفته اند و در نتيجه يكرويكرد كل گرايانه، تمام اجزاي متشكل فرآيندها و انسان و فعاليت هاي انساني و محيط اطراف يكي شده و يككل را با اجزاي داخلي مرتبط با يكديگر به وجود مي آورند. انسان بخشي از محيط اطراف بوده و به كمك ادراكو از طريق رفتار و واكنش با دنياي اطراف تبادل اطلاعات مي كند. بر اين اساس، شيوه ي شيء گونه نگرش بهمحيط كه بايد آن را دام كرد و يا شكست داد، جاي خود را به حركق همگام با محيط، همراه با فروتني واحترام ميدهد. بدون شك، طبيعت مرجع اصلي تمامي دست ساخته هاي مفيد انسان است، معماري نيز اينقاعده مستثني نيست و به جرأت مي توان گفت: هيچ اثر معماري نيست كه بي ارتباط با طبيعت باشد. پايداريبي هيچ واسطه اي همان مسيري است كه معماري بايستي در آينده نزديك به آن دسترسي پيدا كند. اين نوعمعماري بايد تداعي كنند. احساس انسانها نسبت به طبيعت باشد.