بررسي سير تحول نماهاي ساختماني ايران در دوره هاي قاجار و پهلوي اول (نمونه موردي: ميدان مشق تهران

در دوره هاي قاجار و پهلوي اول فصل تازه ايي از آرايش هاي معماري و رابطه ساختمان با نماي آن آغاز گرديد.اين دوران در فراز و نشيب تأثير پذيري از ارتباطات جهاني معماري خاص خود را داشته است. در نماهايساختمانها مايه هاي قديمي پديدار گشت و آنچه در آن زمان بيشتر خود را نمايان ساخت طرح و نقش هايي بودكه در تلفيق و تركيب با هنر اصيل گذشته به طرح و نقش هايي تبديل شده بودند كه نماي ساختمان را بهمعماري كهن ايران پيوند دهند. اين نوشتار، از طريق روش توصيفي و تحليل محتوايي مرور متون و استفاده ازاسناد تصويري به اين نتيجه رسيده است كه معماري خانه هاي مسكوني تا اين زمان اساساً درون گرا بوده و برايايجاد ارتباط با بيرون متكي بر حياط مركزي بودند و كمتر به نماي بيروني رو به معبر توجه مي نمودند، تدريجاًبه تقليد از معماري اروپا و با استقرار عناصر در لبه هاي خيابان هاي جديدالاحداث، نماهايي شكل گرفتند كه علي رغم غيربومي و نوظهور بودن تقارن و هارموني مناسبي داشتند و همين امر نوعي وحدت و يكپارچگي به نماي خيابان ها بخشيده است.