استفاده از مدل هاي تاپسيس، ويكور و منطق فازي در پهنه بندي خطر زمين لغزش (منطقه مورد مطالعه: حوزه سد ايلام)

بهره گيري از سيستم اطلاعات جغرافيايي به عنوان ابزار تحليلي پايه در پهنه بندي وقوع زمين لغزش همراه با مدل هاي مناسب بسيار به كار مي رود. تهيه نقشه پهنه بندي زمين لغزش به طراحان و مهندسان براي انتخاب مكان مناسب اجراي طرح هاي توسعه كمك بزرگي مي نمايد. هدف از تحقيق حاضر استفاده از مدل هاي تصميم گيري تاپسيس ويكور و همچنين مدل منطق فازي جهت تشخيص پهنه هاي لغزش خيز منطقه مورد مطالعه مي باشد. در اين تحقيق از 9 معيار فاصله از لايه هاي نقاط الغزشي، آبراهه، گسل وجاده همچنين لايه هاي بارش، زمين شناسي، كاربري اراضي، ارتفاع و شيب استفاده و به روش AHP وزن دهي شد. نتايج نشان داد عملگر اشتراك با ريسك خيلي كم عمل كرده و كمترين مساحت به ميزان 3875.22 هكتار را به كلاس پرخطر اختصاص داده است. در مقابل عملگر اجتماع بيشترين مساحت به ميزان 13914.58 هكتار را به طبقه پرخطر اختصاص داده است. مدل ويكور و تاپسيس هم به ترتيب عملكردي مشابه اشتراك و اجتماع داشته اند.