بررسي و ارزيابي راهكارهاي بهينه زيست محيطي در جغرافياي گردشگري هزاره سوم ساحلي خليج فارس و توسعه پايدار آن طرحي نو مي باشد؟چرا؟

مناطق ساحلي از پربارترين و پوياترين منابع اكولوژيكي و بستر فعاليت هاي عظيم اقتصادي و اجتماعي در جهان به شمار مي روند . منابع ارزشمند اكولوژيكي، تنوع زيستي و ذخاير سرشار نفت و گاز و فعاليت هاي عظيم اقتصادي اين مناطق را به يكي از حساس ترين و ارزشمندترين مناطق در جهان تبديل نموده است .در طي دهه هاي اخير بهره برداري نادرست از اين منابع ارزشمند اغلب مناطق ساحلي جهان را با وضعيتي بحراني و خطرناك مواجه ساخته، به گونه اي كه فشارهاي وارده بر آن ها بسيار بيشتر از ظرفيت تحمل زيست محيطي آن هاست .به دنبال افزايش جمعيت و فشار بر روي منابع طبيعي، مسئله گردشگري نيز اثرات نامطلوبي بر محيط زيست برجاي مي گذارد .مسائلي از قبيل فرسايش خاك، تغييرات خط ساحلي، نابودي زيستگاه هاي ساحلي، خشك شدگي يا آلودگي آبهاي زيرزميني و به خطر افتادن بهداشت و سلامتي ناشي از شبكه هاي ناكافي دفع زباله و فاضلاب، جوامع انساني را تهديد مي كند . اما بهترين راه براي حل اين مشكلات، توسعه پايدار گردشگري مي باشد. توسعه پايدار گردشگري بعنوان رهنموني براي مديريت كليه منابع قلمداد مي شود .به طريقي كه بتوان نيازهاي اقتصادي و اجتماعي را برآورده ساخت و همگني فرهنگي و سيستم هاي حفاظت زندگي را همراه با افزايش عدالت و مساوات در توسعه، بهبود كيفيت زندگي جوامع و بوجود آوردن كيفيت برتر محيط زيست ايجاد كرد .بنابراين بهبود مديريت زيست محيطي تسهيلات گردشگري براي كاهش آسيبهاي آن گام اول جهت نيل به اهداف توسعه پايدار گردشگري مي باشد .در مقاله حاضر، سعي بر اين است تا اثرات زيست محيطي مثبت و منفي گردشگري در سواحل خليج فارس بررسي شده و راهكارهايي براي حذف يا كاهش اثرات منفي آن ارائه شود.