ارزيابي روش هاي خاك ورزي حفاظتي در منطقة زاگرس خوزستان

بخش وسيعي از مكانيزاسيون به بهبود شرايط عمليات خاك ورزي مي پردازد، چرا كه عمليات خاك ورزي علاوه بر تأثير مستقيم بر كيفيت خاك و در نتيجه عملكرد محصول عملياتي به شدت انرژي بر مي باشد. به كار بردن خاك ورزي هاي مرسوم كه با برهم زدن بيش از حد خاك زراعي همراه است در بسياري از تحقيقات مورد ترديد قرار گرفته و رد شده است. از طرفي در مزارع ديم مناطق خشك و نيمه خشك به علت پائين بودن مواد آلي خاك ناگزير از به كاربستن روش هاي خاك ورزي جهت افزايش كيفيت خاك بستر بذر مي باشيم، لذا به نظر مي رسد استفاده از روش هاي خاك ورزي حفاظتي مي تواند سبب كند شدن تخريب زمين و افزايش پايداري در كشاورزي شود. بدين منظور جهت تعيين روش خاك ورزي حفاظتي مناسب در منطقه زاگرس خوزستان آزمايشي به صورت طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار اجرا گرديد . روش هاي خاك ورزي حفاظتي شامل : بي خاك ورزي،كم خاك ورزي (چيزل و ديسك) و كم خاك ورزي (دوبار ديسك) بود. جهت كاشت نيز از ماشين بي خاك ورز با چرخ هاي فشاردهنده مستقل استفاده گرديد. فاكتورهاي رطوبت خاك، شاخص مخروطي، سرعت سبزشدن و اجزاء عملكرد گندم نيز اندازه گيري شد. نتايج نشان داد روش دوبارديسك با حفظ بهتر رطوبت خاك و كاهش محسوس شاخص مخروطي خاك و همچنين بهبود در سرعت سبز شدن 3/6 با عملكردي معادل 2561 كيلوگرم در هكتار نسبت به ساير تيمارها در جايگاه بالاتري قرار گرفته است