بررسي عملكرد سيستم هاي غير فعال نوين و تاثير آن ها بر عملكرد پل

از آنجايي كه پلها در موقع بروز سوانح از شاهرگ هاي حياتي امداد و نجات به شمار مي آيد و همچنين سيستم هاي سازه اي نسبتا ساده آن باعث شده است كه توجه طراحان را به خود جلب كند. سازه هاي لاغر مانند پل ها بخصوص پل هاي معلق به دليل سختي كم وقتي تحت تاثير شتابهاي زلزله قرار مي گيرند دچار تغيير شكل بزرگ مي شوند كه براي كاهش اين تغيير شكل دو راهكار پيشنهاد مي شود ، راهكار اول براي كاهش تغيير شكل هاي پل به وسيله افزايش سختي سازه مي باشد ولي با زياد كردن سختي سازه افزايش وزن سازه را خواهيم داشت و طبق قانون نيوتن ( F = ma) اين بدان معني است كه نيروي زلزله كه به سازه اعمال مي شود نيز افزايش خواهد يافت . راهكار دوم كه در حال حاضر مورد توجه قرار گرفته است استفاده از روش كنترل ارتعاشات سازه مي باشد كه شامل سيستم هاي كنترل غير فعال ، فعال و سيستم كنترل پيوندي كه تركيبي از سيستم هاي فعال و غير فعال مي باشد ميتوان نام برد. سيستم هاي غير فعال در زمان وقوع زلزله به وسيله موج وارد شده در اثر زلزله فعال شده و انرژي زيادي را مصرف كرده و سازه را تا مقدار زيادي از اثرات زلزله محافظت مي كند و در اين مقاله پس از بررسي مفهوم ميرايي و انواع آن به مطالعه موردي جهت آشنايي با انواع روش هاي كنترل غير فعال كه شامل جداگرها ، سيستم هاي TMD و سيستم پراكنده ساز انرژي مي پردازيم و تاثيرات آن ها را بر عملكرد پل ها بررسي ميكنيم و در ادامه به انواع سيستم هاي غير فعال نسل جديد در كنترل ارتعاشات پل را بيان مي كنيم .