نماي ايراني- نماي عميق (شفافيت در معماري اسلامي ايران)

پس از شكل گيري موضوعي به نام شفافيت در معماري مدرن و گسترش آن، رويكردهاي متفاوتي در رابطه با انواع شفافيت مطرح گرديد كه يكي از مهم ترين آنها رويكرد كالين رو و اسلوتسكي (1963)، در دسته بندي شفافيت به دو نوع واقعي و پديداري است و براي تمييز هر كدام ويژگي هايي بر مبناي كيفيت سازماندهي فضايي ارائه شده است. پس از آن نيز در معماري پست مدرن و معاصر ، اين موضوع مورد توجه قرار گرفته و مصاديقي در معماري غرب و معماري معاصر ژاپن نيز يافته است. در اين ميان، اين مسئله طرح مي شود كه معماري ايران چگونه برداشتي از اين مفهوم را ارائه كرده است و در اين طبقه بندي به كدام رويكرد نزديكتر است. اين مقاله كه از نوع توصيفي - تحليلي مي باشد و اطلاعات آن از طريق مطالعات كتابخانه اي و روش اسنادي جمع آوري شده است، سعي دارد تا با مقايسه نگرش ها و بررسي تطبيقي آثار به تبيين نوع شفافيت در معماري ايراني بپردازد، همچنين روش هاي تحقق آن را استخراج نمايد. اين مقاله در انتها نشان خواهد داد كه شفافيت در معماري ايران متفاوت از برداشت مهندس ميرميران بوده و بيشتر به نوع دوم شفافيت بر مبناي طبقه بندي كالين رو منطبق است و مفاهيمي نظير نماي عميق و لايه بندي فضا را به عنوان الگوهاي قابل طرح در فضاي معماري معاصر ارائه مي كند.