خوانشي تطبيقي بر نحوه تجلي مفهوم "زمينه گرايي در بافت هاي تاريخي" در مصاديق داخلي و خارجي

A comparative analysis about the approach of "contextualism in historical urban areas" in both internal and external case studies

تلاش براي احياء، بازآفريني و ايجاد پيوند بين "بافت هاي تاريخي" و بافت هاي جديد ساير بخش هاي شهري، نه تنها با هدف حفاظت از اين بافت ها و تقويت تعامل و عملكرد آنها، بلكه جهت پاسخ به نيازهاي شهري همواره مطرح بوده است. مداخله در اين بافت ها مي تواند از طريق حضور بناهاي ميان افزا و ساختارهاي جديد در زمينه تاريخي بافت هاي مذكور با هدف افزايش كارايي آنها صورت پذيرد كه با توجه به ميزان بالاي اهميت و حساسيت موضوع، چنين برخوردي نيازمند به كارگيري رويكرد "زمينه گرايي" با مفهوم تاكيد بر زمين مداري و پيوند محيط با فضا در روند طراحي هاي جديد مي باشد. با توجه به ضرورت مطرح شده پژوهش حاضر بر آن است تا نحوه تجلي رويكرد زمينه گرايي در حضور ساختار هاي جديد در بافت هاي تاريخي را در مصاديق معماري داخلي و خارجي مورد مطالعه قرار داده و بر همين اساس با به كارگيري روش توصيفي تحليلي، ابتدا به كمك مطالعات كتابخانه اي در چارچوب نظري پژوهش به استخراج اصول "طراحي زمينه گرا در بافت هاي تاريخي " پرداخته و سپس به كمك اصول مستخرج به مطالعه نمونه هاي موردي داخلي و خارجي و مقايسه تطبيقي نتايج حاصل از نحوه تامين اين اصول در مصاديق خواهد پرداخت. نتايج پژوهش حاضر حاكي از آن است كه نمونه هاي داخلي در تلاش بوده اند اصول طراحي زمينه گرا را حدالامكان در تمامي ابعاد مورد توجه قرار داده و اين در حالي است كه نمونه هاي خارجي ابتدا اصول مرتبط با بعد تاريخي را در اولويت قرار داده (83،33%) و سپس به تريب بعد كالبدي (80%)، بعد اجتماعي فرهنگي ( 75 %) را مورد توجه قرار داده اند. عدم توجه به بعد زيست محيطي در نمونه هاي خارجي مي تواند دلالت بر اهميت اين بعد در اصول اوليه معماري ايراني داشته باشد.

The efforts to revitalize a link between the "historical urban areas" and the new context of other urban areas have always been the object of not only protecting these contexts and reinforcing their interaction and performance, but also responding to urban needs. Intervention in these areas can be accessed through the precense of infill buildings and new structures on the context of historical areas which are aimed at increasing the efficiency of them. due to the high degree of importance and sensitivity of the issue, the use of "contextualism" approach with the concept of emphasizing on linking the environment and space with buildings in the process of new design is required. With respect to the importance of the issue, propose of the study is to find out how the “contextualism” approach manifests itself in the new buildings and structures in the historical context in the case of interior and exterior studies. Accordingly with the use of descriptive-analytic method, first the library studies in theoretical framework are used to derive the principles of "contextualism design in historical urban areas" and then using these principles will help in analysing the internal and external case studies and compare the results of how these principles meet in the case studies. The results of this study indicate that the internal samples have tried to focus on the basics of contextualism design in all aspects, while external samples first have prioritized the principles related to the historical dimension (83.33 %) an‎d then to the physical dimension (80%), sociocultural dimension (75%). The lack of attention to the environmental dimension in foreign samples can indicate the importance of this dimension in the basic principles of Iranian architecture.