تاثير فرهنگ ، رفتار اجتماعي و معماري بر تحقق توسعه پايدار شهري

توسعه پايدار شهري محصول نگاه هاي جديد به عدالت اجتماعي، فضايي و محيطي نسبت به شهر است. در سال هاي آتي رشد شهرنشيني، تراكم زياد جمعيت و نياز عمومي به جذب منابع اساسي منجر به بسياري از اثرات سوء برجامعه خواهد شد. توسعه پايدار شهري بعنوان جزئي از توسعه پايدار بر پايه استفاده معقول از منابع طبيعي استوار شده است و با توجه به مسئله اصلي تحقيق در اين نوع توسععه، ملاحظات سه گانه محيطي، اقتصادي و اجتماعي در كنار هم لحاظ خواهد شد. اين پژوهش با روش اسنادي به تعريف جامعي از فرهنگ و روابط اجتماعي در معماري مي رسد و در آخر به نقش معماري، فرهنگ و رفتارهاي اجتماعي بر پايداري شهري با روش توصيفي تحليلي مي پردازد. هدف پژوهش، بررسي نقش معماري و اهميت فرهنگ و رفتارهاي اجتماعي به عنوان فاكتورهاي مهم در چذيرش هر اقدام مربوط به جامعه، براي رسيدن به توسعه پايدار شهري كه از نيازهاي ملزم پيش روي جامعه خواهد بود، مي باشد. نتايج تحقيق نشان مي دهد اگر جامعه داراي ابعاد فضايي ماهوي خود باشد، مي تواند روابط قانونمندي با فضا داشته باشد، و فضا نيز در صورت دارا بودن ابعاد اجتماعي به طور منطقي مي تواند با جامعه مرتبط گردد و هنگامي كه اين روابط مهيا گردند بسترسازي شهر پايدار محقق مي گردد.