بازشناسي الگوهاي مختلف ايوان در خانه هاي سنتي اصفهان بر اساس رابطه فضايي با بخش زمستان نشين

معماري ايراني شاهد استفاده از الگوهاي ماندگاري است. قديمي ترين و معتبرترين و ماندگارترين الگوي رايج سازمان يابي فضا در خانه هاي ايراني الگوي "اتاق (فضاي بسته)+ ايوان (فضاي نيمه باز) + حياط (فضاي باز)" است. از اين ميان فضاهاي نيمه باز به طور اعم و ايوان به طور اخص به عنوان فضاي گذار و ارتباط دهنده دو فضاي باز و بسته، از عناصر مهم خانه هاي ايران به شمار مي روند. با وجود چنين پيشينهاي، امروزه شاهد عدم يكپارچگي فضايي ايوان با فضاهاي جانبي آن از جمله اتاقها، تالار و ... هستيم كه در واقع به شكل يك فضاي جدا كننده مستقل از درون درآمده است. بنابراين، با توجه به نقش مهم ايوان در خانه هاي ايراني به عنوان الگوي مرجع و تاثير قابل توجه آن در بالا بردن ارزش فضايي خانه، جا دارد كه ايوان به عنوان فضاي فراموش شده و يكي از ضرورتهاي خانه معاصر مورد بحث و بررسي قرار گيرد. پژوهش حاضر تلاشي در جهت شناخت الگوهاي مختلف ايوان در خانه هاي سنتي اصفهان براي به كارگيري و بازخواني آن در مسكن معاصر است. در اين راستا ابتدا تمامي خانه هاي اصفهان كه ايوان دار هستند بررسي مي شوند، سپس با توجه به جانماي هاي متفاوت ايوان نسبت به تالار و اتاق هاي سه دري و راهروها تيپ بندي مي شوند و الگوهاي مختلف ايوان به دست مي آيد و با روش تحليلي توصيفي نمونه هاي رايج و متداول كه با معيارهاي مسكن امروزي مطابقت دارند ارائه خواهند شد.