برسي جايگاه دانش بومي كشاورزي در توسعه روستايي شهرستان زيركوه

دستيابي به توسعه كشاورزي و توسعه پايدار روستايي نيازمند تغيير ديدگاه ها نسبت به دانش بومي واهميت دادن به آن است.دانشي كه كشاورزان از طريق تجربه و در موقعيت هاي واقعي كشاورزي كسب كرده اند و از نظر كيفي با دانش حاصل از آموزش-هاي رسمي محققان و كارشناسان متفاوت است. از آنجايكه مدتهاست دانش بومي كهن در منابع علمي و كتب دانشگاهي كمرنگشده، بيشك به تاكيد موكد نيازمند است تا بتواند جايگاه گذشته خود را بيابد. يافتهها نشان ميدهد كه گرچه بين دانش بومي ورسمي تفاوتهايي وجود دارد اما نبايد آنها را در مقابل هم قرار داد؛ زيرا آنها مكمل يكديگرند و از تلفيق آنها ميتوان به موفقيت-هايي رسيد كه براي هيچكدام به تنهايي امكانپذير نيست. پژوهش حاضر با هدف برسي نقش دانش بومي در ايجاد كشاورزي پايدارو توسعه روستايي، در نظر دارد جايگاه كنوني دانش بومي را برسي كرده و در راستاي بهبود آن راهكارهايي ارائه كند. محدوده موردمطالعه را شهرستان زيركوه تشكيل مي دهد و داده هاي تحقيق از طريق اطلاعات كتابخانه اي، اسنادي، روشهاي ميداني نظيرمشاهده و مصاحبه جمع آوري شده. برسي هاي بعمل آمده در شهرستان زيركوه حاكي از آن است كه جايگاه دانش بومي در ميان كشاورزان محدوده مورد مطالعه ناچيز بوده و تلاش براي حفظ، آموزش و اشاعه آن از جانب سازمان ها و مراكز مربوطه بسيار ناچيزمي باشد.