افزايش حضور شهروندان در امور محله اي از طريق ارتقاء كيفيت فضاهاي عمومي و زندگي شهري

از نظر جغرافياي اجتماعي، تعلق انسان به محيط زندگي زمينه ساز توليد روابط مشترك جمعي است. يكياز نشانه هاي محله هاي قديمي وجود فضاي مشترك از قبيل بازارچه، ميدان كوچك، مسجد و.. ميان ساكنين بوده كه در حال حاضر در محله هاي مدرن اين فضاهاي عمومي را كمتر مشاهده مي كنيم يا باوجود بودن آنها، به دليل سازماندهي نامناسب و عدم ارتباط مناسب با مخاطبان ناخودآگاه باعث دفع مخاطبين مي شوند. امروزه از هم پاشي و كمرنگ شدن محلات باعث كاهش روحيه هم محله اي بودن وكاهش مشاركت شهروندان در توسعه محلات شده است. عامل ضعف ديني و فرهنگي نيز در كاهش روحيه مشاركت تاثير زيادي داشته است. به اين ترتيب شهروندان كمتر در امور شهر بعنوان مكان زندگي جمعي توجه دارند. هدف اين پژوهش بررسي ارتباط بين كيفيت زندگي شهري، حس تعلق و رضايتمندي ميباشد و عوامل موثر براي ايجاد احساس تعلق و افزايش حضورپذيري ساكنين را بررسي ميكند. روش اين پژوهش كيفي، توصيفي و تحليلي است. در اين پژوهش اصول و معيارها توسط منابع كتابخانه اي بدستمي آيد و پس از تحليل اطلاعات بدست آمده از طريق روش پيمايشي و تحقيقات ميداني (مصاحبه عميق باساكنين يكي از محله هاي تهران و پرسشنامه) با سايت تطبيق داده مي شودو در آخر نيز راهكارهايطراحي براي ايجاد احساس تعلق به مكان وافزايش مشاركت شهروندان در امورمحله اي و شهري ارائه مي شود.