معماري پايدار زمينه گرا مبتني بر اقليم بررسي پارامترهاي موثر اقليمي در راستاي ايجاد آسايش مطلوب متقابل با محيط

يكي از بزرگترين چالشهاي پيش رو در معماري، عدم آگاهي و شناسايي مفاهيم ارزشي آن است. پايايي و معماري پايدار نيز يكي از اين موارد است كه به دليل ارتباط سطحي فرهنگ و معماري ايران با تكنولوژي و فرهنگ جديد امروزي و برداشت هاي ناآگاهانه از اين فرهنگها، باعث شده است كه عليرغم وجود ردپايي عميق از به كارگيري اصول پايداري در معماري غني گذشته ايراني، در معماري جديد به اين موضوع با افق ديد كاملا سطحي، غيرعلمي و سهلانگارانه توجه شود كه از نشانه هاي آن مي توان به تغييرات احداثي بناها در شهرها اشاره نمود كه از احداث بصورت تك بناهاي منتفع از انرژيهاي محيطي، به سمت احداث بناهاي مبتني بر استفاده از انرژيها و تاسيسات مصنوع سير مي كنند. در اين مقاله از روش تحقيق توصيفي و تحليلي كه ذيل پژوهش هاي كيفي قرار مي گيرد استفاده شده است تا با معرفي اصول پايداري، زمينه گرايي و اقليم و با توجه به فرهنگ، بافت شهري، اقليم ناحيه اي و نيازهاي روحي و جسمي انسان، نشان دهيم بهره گيري از اصول معماري پايدار در كالبد شهري امري ضروري و حياتي است و به عبارتي معماري پايدار بايستي شكل امروزي معماري سنتي گذشته باشد كه هماهنگ با شرايط اقليمي و فرهنگي هر منطقه عمل كند كه در نتيجه آن بتوان ساختمانها را مجزا در نظر نگرفت و اصول طراحي پايدار را مبتني بر زمينه گرايي اقليمي قرار داد تا بتوانيم همزمان با طراحي ساختماني سبز و پايدار، شهري پايدار داشته باشيم و چهرهاي سبز از شهرها، براي آينده جلوه نماييم.