چندنگارگي طبيعي و فرهنگي و نقش آن در تبلور پيوستگي سرزمين ايران

فضاهاي ژئومرفيك گاه داراي چشم اندازهايي است كه متعلق به فرآيندهاي زمان حاضر نبوده و سيستم هاي شكلزاي كاملا متفاوتي پردازش فرم هاي جديد را در صحنه آن بعهده مي گيرند. در اين موارد اگرچه با يك فضا مواجهيم ولي دو متن جغرافيايي با يكديگر تلفيق شده چشم انداز سومي را بوجود مي آورد كه نه منعكس كننده ويژگي هاي چشم انداز اوليه و نه با فرم هاي معمول بوجود آمده در سيستم دوم قرابتي دارد. در اين حالت مفهوم پاليمسيست يا چندنگارگي در فضاي ژئومرفولوژيك جديد شكل گرفته است. در حافظه تاريخ طبيعي ايران، آثار باقي مانده از حاكميت سيستم يخچالي يك نگاره طبيعي محسوب مي شود كه، جذابيت هايي را در معرض فهم و درك ساكنان آن قرار داده و سبب پيوند و علقه يك جامعه انساني با آن شده بطوريكه مي توان نتيجه اين علاقه مندي را شكل گيري سكونت روستايي و شهري در بخش ايران مركزي دانست. جوامع سكني گزيده در اين محيط بر اساس دانش و فرهنگي اجتماعي و در تعامل با فضاي اشغال شده، سازمندي اجتماعي خاصي را بوجود آورده اند كه در ارتباط با سازمندي طبيعي مكانشان نگاره فرهنگي تلقي مي شود. نتيجه اين تعامل ها ايجاد نگاره جديدي است كه تحت عنوان چندنگارگي محيطي ناميده مي شود و مهمترين ويژگي آن تبلور پيوستگي پديداري سرزمين ايران در ايران مركزي است. اين مقاله با اتكا به روش پديدارشناسي، در پي بررسي آن است كه چندنگارگي طبيعي و فرهنگي در دستگاه جغرافيايي را عامل ايجاد مفهوم جديدي معرفي كند كه منجر به ايجاد يك هويت كسرناپذير مكاني شده است. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي دهد كه چندنگارگي هاي طبيعي و فرهنگي، تنوع و تكثر محيطي را در سازمنديهاي طبيعي و اجتماعي به گونه اي پيوند مي دهد كه آينده نگاري در پرتو آن تجلي مي يابد.

Sometimes geomorphic spaces have landscapes that these landscapes do not belong to the present-day processes. an‎d completely different forms of systems create new forms in that landscape. In these cases, although we face a space, but in fact, the two geographic texts are merged into one and create a new landscape, the new landscape does not have the features of the initial landscape, as well as the forms created in the second system does not match. In this case, the concept of Palimpsests is formed in a new geomorphological space. In the memory of the natural history of Iran, the remaining forms, from the glacial system, are a natural context. These natural contexts have created attractions for the inhabitants of Iran, which has been linked to this natural context. As a result, the formation of rural and urban settlements in Central Iran is the result of this link. Human communities, based on their knowledge and social culture, relationship with the natural environment, and create a particular social system. The relationship between the social system and the natural system is called the cultural context. The result of these relationships is the creation of a new context called environmental Palimpsest. an‎d its main feature is the formation of continuity in Central Iran. This paper tries to use the phenomenological method, the presentation of natural and cultural multiculturalism as the trigger for a new concept, which has created a unified spatial identity. The results show that natural and cultural Palimpsest interconnects environmental diversity in natural and social systems, which leads to the realization of foresight.