تأملي در بازتاب موسيقي دروني در ديوان باباطاهر

موسيقي، جان مايه شعر و موسيقي دروني، از جلوه هاي برتر موسيقي شعر مي باشد. شاعر براي بيان عواطف خود نيازمند به ياري موسيقي است تا با كلام آهنگين در برابر نثر، زبان گوياتري براي مخاطب داشته باشد. در اهميت موسيقي دروني همان بس كه آن از عوامل مهم برجسته سازي سخن و تغيير دهنده كلام عادي به كلام ادبي است. تجلي اين نكته بديعي در اشعار بسياري از سخنوران ايراني علي الخصوص با مشرب عرفاني و اخلاقي موج مي زند. باباطاهر از جمله اين سخنوران است. بررسي اجمالي اشعار او نشان مي دهد كه وي به موسيقي دروني توجه ويژه اي داشته و توانسته با اين شيوه در دلالت هاي آوايي و معنايي اشعار خود نقش به سزايي ايجاد كند. از اين رو، هدف اين مطالعه، شناخت چگونگي بهره گيري باباطاهر از موسيقي دروني براي شناساندن عملي مهارت هاي ايشان در اين زمينه تعيين گرديد. با اين اوصاف، روش توصيفي - تحليلي به عنوان روش اين مطالعه انتخاب و داده ها با ابزار كتابخانه اي و سند كاوي، گردآوري و تحليل گرديدند. يافته ها نشان مي دهد كه در اشعار باباطاهر «تكرار» به عنوان ركن اساسي تشكيل دهنده موسيقي دروني با جلوه هاي مختلف آن بوده و تكرار خود نيز در تكرار حروف » چشمگيرتر است.