مقايسة آموزه هاي اخلاقي خواجه نصيرالدين طوسي در كتاب اخلاق ناصري و اشعار باباطاهر

اخلاق و تربيت، نقش بسيار مهمي در شكل گيري فرهنگ و تمدن و تعامل بشري در افراد و جوامع انساني در طول تاريخ داشته و همين آموزه ها در اخلاق، رفتار، آداب، تربيت، معاشرت و مدنيّت آينده جهان سهم عظيمي خواهد داشت. اين مهم با توجه به امر تعليم و تربيت و اصلاح اخلاق رفتار و كردار در دو بُعد مادي و معنوي حيات انسان و پرورش قواي جسمي و روحي او ميّسر است. خواجه نصيرالدّين طوسي ضمن پرداختن به حكمت و علوم طبيعي، در كتاب اخلاق ناصري به سياست مدن و تدبير منزل توجه خاصي داشته و در اثناي مباحث خود به نظام ارزشي حاكم بر فرايند تعليم و تربيت انساني، توجه ويژه اي نموده است. نظام ارزشي در نگاه او از يك سو بر مباحث فطري و سرشتي انسان مبتني است و از سوي ديگر جامعه و آموزه هاي آن را در سمت و سو دادن به اين نظام حاكم، موثر مي داند، از طرف ديگر خواجه نصير تاثيرات غيبي و آموزه هاي معنوي و عنايات الهي را در تثبيت نظام ارزشي مذكور و هدايت انسان در مسير ارزشها مهم و موثر مي داند. او معتقد است انسان از بدو كودكي، هم آمادگي پذيرش نظام ارزشي را دارد و هم اگر خوب هدايت نشود، ضد ارزشها مي تواند در سرشت او موكد شود؛ همچنين جامعه و خانواده در حفاظت او از افتادن به دام ضد ارزشها نقش حياتي دارند. باباطاهر همداني نيز بر اين مشرب و عقيده پاي فشرده و نكات ارزنده اي در باب اخلاق و ارتباط آن با تربيت بيان داشته است.