اهميت دانش بومي و ضرورت بكارگيري آن در عرصه ي توسعه پايدار روستايي

در چند صد سال اخير يعني از آغاز دوره رنسانس تا زمان حال هر مقدار كه انسان به پيشرفت هاي بيشتري نائل شده به همان مقدار بر ميزان برخوردها و تضادها در دنياي پيرامون خود افزوده است. اگرچه استفاده از دانش رسمي موجب پيدايش فناوري هاي جديد و كارآمد در جوامع روستايي شده و تحولات چشمگيري را در فرآيند توليد و زندگي روستايي به وجود آورده است، اما شكست برنامه ي توسعه و بروز معضلاتي در عرصه هاي زيست محيطي، توليدي و اجتماعي، جامعه ي بشري را متوجه نقاط ضعف دانش رسمي و تكنولوژي مدرن كرده است. يكي از مهمترين راهكارهاي حل اين مسئله توجه به دانش تجربي گذشتگان يا همان دانش بومي مي باشد. تجربه نشان داده است كه بسياري از تكنيك ها و روش هاي بومي در زمينه توليد، فرهنگ و اجتماع در جامعه ي محلي، به دليل سازگاري و تطابق با زيست بوم اين جوامع، همان روش هايي هستند كه امروزه معرف روش هاي رسيدن به توسعه پايدار مي باشند. دانش بومي با شناخت روابط بين اجزاي طبيعت به صورت همه جانبه نيروهاي طبيعي كره زمين را بهتر به ما مي شناساند و راه را براي تعامل با طبيعت هموار مي كند. هر چند بين دانش بومي و دانش رسمي از بعد ماهيت و كاربرد تفاوت هايي وجود دارد، اما اين تفاوت به معني تقابل و ستيز آنها با هم نيست، بلكه آنها مكمل يكديگرند و از تلفيق آنها مي توان به موفقيت هايي رسيد كه براي هيچ كدام به تنهايي امكان پذير نيست. اين تحقيق به شيوه كتابخانه اي و تحليلي توصيفي به دنبال آن است كه اهميت دانش بومي و نقش آن در توسعه پايدار روستايي را بررسي كرده و بيان كند كه توسعه پايدار بدون بهره گيري از دانش بومي و مشاركت بوميان امكان پذير نمي باشد.