طراحي شهري دموكراتيك، ازكالبد طرد شده تا تجلي حضور شهروندي

در ژرف انديشي و بازخواني تئوريهاي نوين شهرسازي پيرامون مفهوم شهر و فضاهاي شهري، آنچه بيش از هر پديده ديگري خودنمايي ميكند اين است كه شهر، در درجه اول بايد با مفهوم شهروندي و هويت انساني همراه باشد، كه متاسفانه ما آن را به دست فراموشي سپرده و تنها به ساختارهاي بصري شهرهايمان توجه نموده ايم،كه البته همين امر نيز چندان قابل اطمينان به نظر نميرسد. به واقع در جهان امروز، آنچه بيش از هر چيز به عنوان هدف ، در توسعه فضاهاي شهري مدنظر قرار ميگيرد، زمينه سازي براي تجلي عرصه هاي عمومي به عنوان عاليترين جايگاه حضور شهروندي، در بستر پر تكاپوي شهرهاست كه بدون شك نقش شهرسازان به عنوان متخصصين اصلي در اين امر بسي فراتر از ديگر حرفه ها بوده و در دستيابي به آن تاثير به سزايي دارند. لذا در همين راستا و با توجه به نگرشهاي نوين شهرسازي، الگوي شهرسازي دموكراتيك در حقيقت راهكاري براي بسط افقهاي دانش شهرسازي به سوي انطباق با نيازهاي اينگونه جوامع بوده و پاسخگويي به ضرورتهاي توسعه پايدار، جامعه مدني، همبستگي اجتماعي و اعتلاي كيفيت زندگي محسوب ميشود. از همين رو پژوهش حاضر با روش توصيفي- تحليلي و با تكيه برمنابع كتابخانه اي به بررسي و تبيين اصول و مفاهيم طراحي دموكراتيك شهري پرداخته است و جايگاه آن را در توسعه عرصه هاي عمومي شهرهايمان به بوته نقدكشيده است.