پايداري اجتماعي در عصر مجازي

انسان معاصر ناخواسته با چالشي پنهان درگير است، چالش مربوط به تغيير روح عصر و تغيير سياق زندگي. چالشي كه مربوط به گذار از عصر اطلاعات به عصر دنياي مجازي مي باشد، گذاري كه همانند ساير امور زندگي سبب ايجاد تغييراتي در عرصه معماري، از قبيل پيدايش واژگاني همانند؛ معماري مجازي و معماري ديجيتال گرديده است . در اين گذار، فراموشي ماهيت ثابت انساني زمينه ساز مشكلات هويتي و رواني متعددي در سطوح مختلف جامعه گرديده است. حال در اين راستا با توجه به همزماني اين گذار با پيدايش مفاهيمي از قبيل توسعه پايدار و پايداري اجتماعي به عنوان زير شاخه اي از آن، اين تحقيق درصدد بر مي آيد تا با دستيابي به شناختي مدرك از نتايج عصر مجازي در عرصه معماري ، به ارزيابي اين نتايج با معيارهاي پايداري اجتماعي پرداخته و در نهايت به رهنمون هايي جهت طراحي پايدار انساني در عصر مجازي نائل آمده و بازخوردهاي اين گداز را به نحوي مديريت نمايد. در اين راستا ابتدا به شناخت اجمالي عصر مجازي پرداخته، سپس با تعريف مفاهيم بنيادين معماري به بررسي چگونگي تغيير اين مفاهيم در عصر مجازي پرداخته مي شود . . در ادامه ضمن شناسايي ملزومات دستيابي به پايداري اجتماعي، تغييرات اعمال شده در مفاهيم بنيادين معماري در عصر مجازي با اين ملزومات مورد مقايسه قرار خواهد گرفت و در نهايت ضمن آسيب شناسي تغييرات منتج از گذار به عصر مجازي شدن ، درصدد دستيابي به قواعدي جهت طراحي پايدار انساني در دوران جديد بر مي آيد .