مقايسه تطبيقي خانه هاي بومي شيراز با اصول معماري پايدار

عوامل گوناگوني چون توپوگرافي، ويژگي هاي اقليمي، قابليت هاي اقتصادي، معيشت، منابع آب و ... در سرزمين پهناور ايران موجب پديدار شدن بافت هاي متفاوتي از نظر شكل گيري كالبدي شهري و روستايي شده است. موقعيت جغرافيايي و اقليمي خاص همراه با هوشمندي گذشتگان اين سرزمين طي قرون متمادي در بهره گيري ازمنابع طبيعي و حفاظت از آن، در جاي جاي كشور دست به دست هم دادند تا معماري پديد آيد. بحران هاي كنوني نظير تغيير اقليم و تقليل منابع، معماران را بر آن داشته تا با رمزگشايي از معماري بومي مناطق مختلف و انطباق دستاوردهاي آن با نياز هاي نوين به معماري پايدار نزديك تر گردند. از اين رو با توجه به اينكه بيشترين ميزان آسيب به محيط زيست در زمينه معماري و شهرسازي اتفاق افتاده است و همچنين خانه، بنيادي ترين واحد در معماري و شهرسازي مي باشد؛ با فرض اينكه خانه هاي بومي و سنتي شيراز تا ميزان قابل قبولي پاسخگوي شرايط آسايش زيستي و محيطي در گذشته بوده اند؛ چگونگي تطابق اصول معماري پايدار با خانه هاي شيراز مورد آزمون قرار گرفته است. بدين منظور از ميان خانه هاي با ارزش تاريخي-قاجار و ماقبل واقع در شيراز به صورت تصادفي شش مورد انتخاب شده و به صورت كتابخانه اي و ميداني مورد پژوهش قرار گرفته اند . نتيجه حاصل بيانگر آن است كه خانه هاي بومي شيراز از نقطه نظرهاي متفاوت كه در متن به تفصيل بيان خواهند شد، بيشترين ميزان انطباق با اصول معماري پايدار را دارند .