اثربخشي روان درماني شناختي- رفتاري مذهب محور بر گرايش به خودكشي

هدف از پژوهش حاضر تعيين تأثير درمان شناختي-رفتاري مذهب محور بر گرايش به خودكشي بوده است. اين پژوهش از نوع نيمه تجربي همراه با پيش آزمون، پس آزمون و گروه كنترل بوده است و براي اجراي آن از روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي استفاده شد. جامعه ي آماري اين پژوهش شامل كليه ي دانشجويان دانشگاه شهيد چمران اهواز بود. پس از انجام نمونه گيري، شركت كنندگان به سؤالات پرسشنامه افكار خودكشي بك (1961) پاسخ دادند. سپس از ميان اين افراد كساني را كه در مقياس افكار خودكشي بك، يك انحراف معيار بالاتر از ميانگين بودند، جدا كرده و از بين آنان 30 نفر به صورت تصادفي ساده انتخاب شدند. نهايتا به صورت تصادفي 15 نفر در گروه آزمايش و 15 نفر در گروه كنترل گمارده شدند؛ مداخله فقط بر روي گروه آزمايش انجام شد و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكردند. يافته هاي پژوهش نشان داد كه بين ميانگين نمرات پيش آزمون و پس آزمون گروه آزمايش و كنترل تفاوت معناداري وجود دارد. درمان شناختي رفتاري مذهب محور باعث كاهش نمرات افكار خودكشي و گرايش به آن در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل مي شود. نتايج پژوهش نشان داد كه درمان شناختي-رفتاري مذهب محور در كاهش گرايش به خودكشي مؤثر است. و اين نوع درمان به عنوان يك درمان تكميلي يا جامع در كنار ديگر درمان هاي پزشكي و روان شناسي مي تواند مورد استفاده روانشناسان و مشاورين قرار بگيرد.