بررسي شرايط تحقق توسعه پايدار در بستر مشاركت ميان بازار و دولت

در تغييرات مفهومي و نظري پارادايم جديد در ادبيات توسعه، ذيل عنوان توسعه پايدار تأكيد بر اين امر است كه تحقق توسعه پايدار در گرو‌مشاركتِ سه بعد (زيست محيطي، اقتصادي و اجتماعي) است كه بدست مي‌آيد. در واقع، نقش عامل مشاركت در پارادايمِ توسعه‌پايدار است كه منجر به ايجاد سيستمي ميشود كه ميان اين سه ركن، تعادل ايجاد مي‌كند. پذيرش نقش مشاركت ميان اين سه ركن، دستاورد آن تحقق سيستمي است كه متعادل و پايدار است، به عبارت ديگر، در اين پارادايم، توسعه به سان سيستمي نگريسته ميشود كه عناصر اصلي آن؛ 1. مردم، 2. منابع و 3. سرزمين به شمار ميروند و تركيب مطلوب اين عناصر بر مبناي مشاركت و در قالب يك ساختار اجتماعي، اقتصادي و فضايي مناسب به معناي دست يابي به توسعه خواهد بود. با اين حال، به رغم اينكه توسعه‌‌‌ پايدار، مباني نظري كارآمدي را در جهت نيل به توسعه ارائه ميدهد، اما آنچه به عنوان مسأله اصلي اين پژوهش مطرح ميشود اين است كه اگر اين مشاركت كه در جهت نيل به توسعه پايدار مورد پذيرش قرار گرفته است، به مشاركت ميان بازار و دولت منجر نشود، نميتوان انتظار داشت كه در جهت نيل به توسعه ‌پايدار بتوان كار موثري انجام داد. به بيان ديگر نمي‌توان بدون در نظر گرفتن نقايص و كاستي‌هاي بازار و نهاد دولت به سمت نيل به توسعه پايدار حركت كرد، نقايص و كاستي‌هايي كه به زعم نگارندگان ناشي از ناديده گرفتن منطقِ مشاركت ميان بازار و دولت است. از اين رو اين مقاله در پي آن است تا از حيثِ ‌ِتاريخي و نظري اهميت و ضرورت جايگاه مشاركت را در پارادايم توسعه‌پايدار و هم ميان بازار و دولت نشان دهد و همچنين نشان دهد كه نمي‌توان به تحقق‌توسعه پايدار انديشيد، بدون آنكه در زمينه مشاركت ميان بازار و دولت به يك اجماع رسيده باشيم.