دولت و مردم

در اثر مسائل پديد آمده در دنياي مدرن، به سختي بتوان هنوز از رابطه صرف دولت و ملت سخن گفت. مسائل پيش روي جامعه ها، و بويژه دولت ها، خود گوياي نياز به حضور مردم در زندگي جمعي است. سخن گفتن از ملت واحد، خصايص مردمان را مورد غفلت قرار مي دهد. زبان، قوم و فرهنگ مستلزم برجستگي اند تا پس از شناسايي، به عرصه مشاركت فرا خوانده بشوند. امروزه حل مساله آلودگي و حفظ محيط زيست بدون مشاركت اقوام و گروه هاي مختلف امكان پذير نيست. اصولا حل مسائل جديد نظير مشكلاتي كه به واسطه فراواني اطلاعات، اينترنت و ماهواره پديد آمده و نيز معضل زيست محيطي، توسط دولت ها ميسر نيست چرا كه اين مسائل از حدود مرزهاي يك كشور فراتر رفته اند و مستلزم ملاحظات جهاني اند كه بايد با فراخواني همگاني نسبت به حل آنها اقدام نمود. مشكلات جهاني با مسائل بومي، محلي و جغرافيايي پيوند خورده اند و بدون مشاركت همگان حل ناشدني باقي مي مانند. بايد يادآور نسبت بين اخلاق و روابط اجتماعي نيز بشويم. لازمه احياي اخلاق، برقراري روابط ميان فردي است كه بايد در عرصه هاي وسيع اجتماعي بر اساس احترام متقابل و رسميت بخشي محقق بشود. با استقرار شهروندي و قبول عضويت هر فرد، سياستمداران نيز وارد اين عرصه مي شوند تا براي جلب مشاركت مردم تلاش كنند. براي رسيدن به اوضاع و احوال مذكور، حضور گروه هاي مختلف مردم در قالب احزاب، تشكل ها، هيات ها، تعاوني ها و غيره، خارج از محدوده ي دولت ها مورد نياز است تا مردم در جريان مسائل موجود قرار گرفته و خود آنها براي حل و فصل آن مسائل اقدام بنمايند.